Би “ганцаардахгүйн тулд” сайн дурын ажилд оролцох болсон

Миний бодлоор хүн бүрт тэр хүнд л ганцхан заяасан ямар нэгэн чанар бий бөгөөд зүйрлэвэл эвлүүлдэг зурагт тоглоомын нэгэн хэсэг мэт. Хэсэг бүр орлуулшгүй байрлалаа олсон цагт нэгэн гайхамшигтай зураг бий болно.

Харийн нутагт хөл тавьсанас хойш нэгэн жил өнгөрч их сургуулийн оюутан болсоноос хойш өөрийгөө ямар зурагны хэлтэрхий болох тухай их бодох болсон юм. Гэвч энэхүү асуултын хариултыг олоход хичээл номын ертөнцөөс ганцаар хайх нь дэндүү их тэсвэр хатуужил шаардах асуудал санагдсан тул бушуухан гүйж гараад хоолойнхоо чадлыг шавхан хашгирч асуумаар санагдаж билээ. Харин азаар 600-н километрийн цаадах Киото хотод миний дуу цуурайтсан бололтой нэгэн сэмпай-аас маань адилхан зурагны хэлтэрхийг олох сэжүүр гарав. Энэ бол И-мос/монгол оюутнуудын интернэт семинар/ын эхлэл байлаа. Надтай адилхан төөрч будилсан, ижлээ хайсан оюутнууд хоорондоо холбогдож өөрийгөө хөгжүүлэх талаар туршлагаа хуваалцах семинар байсан болохоор үнэхээр азтай үйл явдал болсон юм. Энэ семинарын эцэст бид ярилцсан сэдвүүдээ ном болгож хэвлэсэн нь их бахархалтай байлаа. Гэвч миний хувьд өөрийн бичсэн зүйлд үнэхээр сэтгэл дундуур үлдсэн нь өөрийнхөө сул тал болоод дутагдаж буй чадвараа олж илрүүлэх боломж өгсөн юм. Энгээд асуултынхаа хариуг бүрэн олоогүй ч гэлээ явсан нохой яс зууна гэдэг үгийн үнэнийг биширсээр цааш эрэлээ үргэлжлүлэх итгэл зориг сэтгэлд бадарсан хэрэг. Үүнээс хойш орлцсон сайн дурын ажлуудаа дурсвал Улаанбаатарын байгаль орчны талаарх семинар, summer workshop, Хаврын баяр гээд дурсамжаар дүүрэн, шинэ найз нөхөд, шинэ би-тэй учирсан мөчүүд дурайна. Энэ бүхний эцэст сургуулиа төгсөхөд хэдхэн сар үлдсэн энэ зөрлөгөөс харвал өөрийгөө ямар зурагны хэлтэрхий болохоо нэлээд гадарлах болжээ. Тэрхүү зурагны дүр байдлын тухай тодруулах нь энэхүү блогийг бичиж буйн гол учир утга болох тул цааш цаашдын бичлэгүүдээрээ замчлана гэдгээ амлая.